Ariane en Anneke waren meteen laaiend enthousiast over het nieuwe project. “We zijn er toen echt als twee leeuwinnen op gesprongen”, vertelt Anneke. “Het was een waanzinnig intense tijd, maar we leken oneindig veel energie te hebben. Hoeveel avonden we tot in de nacht doorgewerkt hebben, kan ik niet tellen, maar drie weken later lag er al een ontwerp.”

Pascal en Medhi waren op zoek naar een architectenbureau dat het project ook intensief kon opvolgen. Ze waren dan ook meteen mee toen ze nog geen drie weken later het voorstel van de dames in de bus kregen. “We hebben hen wel nog wat laten wachten op het antwoord”, vertelt Pascal. “Jullie hebben echt waanzinnig lang gewacht”, zucht Anneke. “We veerden op telkens onze telefoon rinkelde, maar die verlossende ja kwam er maar niet.” “Dat is ook normaal”, verduidelijkt Mehdi. “De investering was ondertussen groter geworden dan initieel gedacht en dat vereiste een mindswitch. Daarnaast hadden we nog bureaus aangeschreven en waren we benieuwd naar hun ontwerpen. Daartussen zaten zeker ook heel goede dingen, maar de goesting die we voelden bij Anneke en Ariane, voelden we iets minder bij de rest.”

Op Valentijnsdag stuurden Pascal en Mehdi het verlossende berichtje naar de dames en die timing kon niet beter. “Ariane en ik woonden ondertussen samen in hetzelfde huis, dus we konden letterlijk werken aan de keukentafel”, vertelt Anneke. “Het werd een project dat we als ons eigen kindje gingen behandelen.” “De briefing lag ook perfect in lijn met de manier waarop we graag werken”, vertelt Ariane. Pure materialen, veel hout en het onderverdelen van de gigantische ruimte in compartimenten, zonder de ruime context van het restaurant te verliezen: het was de architectes op het lijf geschreven.

“Ik denk dat de briefing jullie binnen vrij strikt vastgelegde richtlijnen toch veel vrijheid heeft gegeven,” vertelt Mehdi. “De keuze om zoveel staal te gebruiken kwam volledig van jullie.” “Klopt”, bevestigt Anneke, “Maar zoals altijd is het meer dan het kiezen van een toffe stoel of een mooie tafel. Het is altijd schipperen tussen het ontwerp, het budget of de wensen van de bouwheer die soms anders lagen dan de onze.”

Het viertal vergaderde dan ook vanaf dag één zo’n twee maal per week en er stond constant één van de architectes op de werf om ervoor te zorgen dat ze heel kort op de bal konden spelen. Een absolute must volgens Mehdi. “Die nabije opvolging was ook een zeker een reden waarom we voor jullie hadden gekozen. Pascal en ik hadden elk nog een andere job, dus we konden niet constant zelf op de werf staan. Omdat ik snel door had dat jullie opvolging, zowel op vlak van afwerking als van budget, enorm sterk was, kon ik verder werken met een gerust hart.”