Karel en Kris zijn oude buddies uit de jeugdbeweging, maar ondertussen laten ze de blauwe korte broeken gewoon thuis. Hoewel ze elk hun eigen weg gingen – de ene in de horeca, de andere in het bedrijfswezen – bleven ze altijd contact houden. Wanneer de Pizza Hut van weleer zijn laatste matige pizza had uitgestuurd, viel het oog van Karel op het pand. Na een telefoontje naar Kris en urenlange gesprekken met huisbazen en banken ontstond het idee van een tapasbar op de Grote Markt.

Door de jaren heen was Karel richting de managementzijde van de horeca geëvolueerd. “Met andere woorden, ik moest vaak achter een bureau zitten,” verklaart hij. “Als er nu iets is waar ik het moeilijk mee heb, dan is het dat wel. Dan begint het automatisch te kriebelen om weer echt achter de bar te staan.” “Bij mij is dat zo ongeveer hetzelfde”, vult Kris aan. “Voor ik hier in de keuken terechtkwam, werkte ik bij een intercommunale. Karel en ik waren al langer aan het spreken om samen een horecazaak te openen. Toen hij belde, heb ik niet lang getwijfeld. Vaarwel computer en welkom kookpotten!”

Het duo was er al snel uit dat het iets met Spanje te maken moest hebben. “De Spaanse eet- en drankcultuur is iets wat ons beiden verbindt”, legt Karel uit. “Je kunt er voor 10 euro eten en drinken, en bij wijze van spreken zat vertrekken. Die prijzen zijn hier iets minder haalbaar, maar het principe van iets drinken en er een lekker hapje bij te eten tegen schappelijke prijzen wilden we per se doortrekken.” “We wilden er absoluut geen typisch restaurant van maken”, vult Kris aan. “Iedereen is welkom op elk uur voor eender wat. Iets drinken tijdens de eeturen? Geen probleem. In de praktijk zien we dat uiteindelijk iedereen iets neemt om te eten, maar het is ongedwongen en dàt is de bedoeling.” “Misschien het allerbelangrijkste: de mensen tijd geven”,bedenkt Karel.

“Wil je een hele avond aan je tafel blijven zitten? Geen probleem! We zullen nooit een tafel twee keer per avond reserveren. En beneden nemen we helemaal geen reservaties aan.”

“We wilden er absoluut geen typisch restaurant van maken. Iedereen is welkom op elk uur voor eender wat. Iets drinken tijdens de eeturen? Geen probleem.”

Voor dat Kris en Karel eten op tafel konden zetten, moesten ze echter iets doen aan de inrichting van de voormalige Pizzahut. Omdat het project veel te groot was om het zomaar even zelf te doen, was een architect zoeken de evidentie zelve. “Toen kwam Ariane in the picture”, vertelt Karel. “We kenden haar sinds onze jeugdbewegingjaren en we wisten dat ze een bekwame architect was. Dat ze Anneke erbij ging betrekken was dan weer niet gepland.” “Anneke was de joker”, bevestigt Ariane al lachend.

Hoewel het duo zich liet inspireren door Spanje, wilden ze er geen typisch Spaans restaurant van maken qua interieur. “We zijn nog altijd in Mechelen en niet in Sevilla”, zegt Karel. “Er mochten natuurlijk wel elementen inzitten die naar Spanje verwijzen.” Het duo dacht eerst om met wat kleine aanpassingen aan het bestaande pand een vintage interieur te creëren, maar dat idee werd gaandeweg snel aan de kant geschoven. “We kunnen gerust stellen dat er een nieuwbouw staat”, vertelt Kris. “Het mooie aan dit project was dat het heel organisch gegroeid is”, vult Ariane aan.

“Door alle gesprekken die we voerden, evolueerden we steeds meer naar wat het nu is. Gaandeweg bleek dat de bestaande indeling en de bestaande structuur niet kon dienen voor hun idee. We wilden echter zeker niets pushen, het was altijd gebaseerd op rationele keuzes.” “Zeker weten”, bevestigt Karel, “maar we moesten elke paar weken terug bij de bank aankloppen. Ik denk dat er uiteindelijk vier financiële plannen zijn ingediend. Gelukkig kreeg ik hen altijd mee in het idee.”

De voormalige Pizza-Hutt voelde initieel nogal benauwd aan, wat de dames budgetvriendelijk oplosten door beneden alles open te trekken en alle ventilatieschachten te laten zien. Een pak goedkoper dan een nieuw plafond te steken! Bovendien toont het open plafond de geschiedenis van het pand: er is hier ooit een brand geweest en een paar oude balken in het plafond zijn behouden. “Een goed voorbeeld van hoe alles hier een mooi compromis is geworden tussen verhaal, functionaliteit en budget”, vertelt Ariane.

Toch had het viertal eerst andere plannen met het plafond: “We hadden ooit beslist om het helemaal zwart te schilderen”, vertelt Kris. “Toch kwamen we op een dag aan en was het tot onze verbazing in een lichtere kleur geschilderd!” Een berekend risico volgens de dames, want ze waren rotsvast overtuigd van die keuze en in het slechtste geval moesten Anneke en Ariane gewoon hun schilder bellen met de boodschap: mislukt, opnieuw!

“Die schilder had dat allicht nog gedaan zonder morren”, vertelt Kris. “Wat opvalt is dat jullie een waanzinnig goede band hebben met al jullie aannemers. Ze werken duidelijk graag met jullie en ze hielden zich allemaal perfect aan de timing.” “Dat is inderdaad onze stijl”, bevestigt Ariane. “Ik zie niet in waarom je ooit onrespectvol zou omgaan met de mensen die de werken uitvoeren, maar wij maken echt een prioriteit van die verstandhouding.

Overal gaat er wel eens iets mis of komt de deadline plots supersnel dichterbij. Dan moet je ook van hen iets extra’s vragen. Als de samenwerking fijn verloopt en we respectvol met hen communiceren, doen ze dat. Alle aannemers kwamen bovendien van een andere werf die ze net voor de Sava samen hadden afgewerkt. Ze waren dus perfect op elkaar ingespeeld.”